Μεγάλωσα σε μια πολυμελή οικογένεια στη Νέα Καληδονία. Είχα 17 αδέρφια και ανήκαμε στη φυλή Nang της νήσου Lifou. Συνεπώς, η εκπαίδευσή μου βασίστηκε στις παραδόσεις, χαρακτηριστικό μιας κουλτούρας διαφορετικής από αυτήν στις μεγαλουπόλεις.
Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τον αθλητισμό από μικρή ηλικία. Ο πατέρας μου ήταν γυμναστής σε σχολείο και αυτό για τον ίδιο ήταν ένα μέσο να τραβά την προσοχή των παιδιών. Στις διακοπές είχαμε τη δυνατότητα να επιλέγουμε ανάμεσα από πολλά όργανα για παιχνίδι, όπως σκοινιά, μπάλες ποδοσφαίρου και άλλες, με αποτέλεσμα να προπονούμασταν για μερικά λεπτά. Ο αθλητισμός υπήρξε ανέκαθεν κομμάτι της ζωής μου, στην αρχή μέσα από τον στίβο και στη συνέχεια ως ποδοσφαιριστής.
Ακόμα θυμάμαι ένα δώρο της γιαγιάς μου. Ήταν μια μπάλα ποδοσφαίρου που μοιραζόμουν με όλους τους φίλους μου και τους συμμαθητές μέχρι που δεν άντεξε από τη χρήση.
Η μπάλα ποδοσφαίρου είναι αντικείμενο με συμβολική αξία για μένα, που πρέπει να τη μοιράζεσαι με όλους. Αυτός ήταν και ο λόγος που μου άρεσε συγκεκριμένα το ποδόσφαιρο. Παίζαμε μαζί με φίλους δημιουργώντας έτσι ένα φιλικό κλίμα, μια ομάδα, μια κοινότητα. Γνωρίζουμε ότι πρέπει να κερδίσουμε μαζί, ή και να χάσουμε μαζί. Έτσι μαθαίνεις πραγματικά τις αξίες που εκπροσωπεί ο αθλητισμός. Ακόμα και σε μια ατομική δραστηριότητα, όπως ο στίβος, έπρεπε να κερδίσουμε για χάρη όλης της φυλής, και έτσι μάθαμε να δίνουμε τα πάντα για όσους αγαπούσαμε.
Ήμουν παθιασμένος με τον αθλητισμό, αλλά ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα έκανα καριέρα. Το ποδόσφαιρο ήταν ένα χόμπι, ένα πάθος μου. Παίζαμε κάθε Κυριακή, ενώ παράλληλα εγώ έπαιζα τένις και έκανα στίβο. Συμμετείχαμε σε διοργανώσεις, αλλά το κάναμε κυρίως για πλάκα, δεν σκεφτόμουν ότι θα γινόμουν επαγγελματίας. Εκείνη την εποχή ελάχιστοι είχαν τηλεόραση, και μόνο ασπρόμαυρη. Δεν είχαμε τις εικόνες που έχουμε σήμερα από αθλητές που σταδιοδρομούν και δεν είχαμε ως όνειρο να ακολουθήσουμε το δρόμο τους. Οι εποχές άλλαξαν από τότε που ήμουν παιδί και η Νέα Καληδονία, ένας τόπος γεμάτος ανθρώπους με πολλές δυνατότητες που αγαπούν τον αθλητισμό, τους προσφέρει πλέον την ευκαιρία να ακουστεί η φωνή τους πιο δυνατά.
ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗ ΚΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ – ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΑΘΛΗΤΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΟΥΣ
Μιλώ συχνά για τον αθλητισμό ως ένα προνόμιο διότι μου έδωσε τη δυνατότητα να ταξιδέψω και να γνωρίσω πολλές προσωπικότητες, τόσο στον τομέα μου όσο και αλλού, και αυτό επηρέασε σημαντικά τη ζωή μου. Για το λόγο αυτό, λέω συχνά σε αθλητές ότι πρέπει να αξιοποιήσουν στο έπακρο, και κυρίως να σεβαστούν, αυτό το προνόμιο. Η μετάδοση της ενέργειας και των αξιών του αθλητισμού είναι κομμάτι της αποστολής μας.
Λόγω της παιδείας που έλαβα και του τόπου όπου μεγάλωσα, αυτή η κοινωνική διάσταση του αθλητισμού ήταν έμφυτη σε μένα. Ήμασταν μεγάλη οικογένεια και έπρεπε να βοηθάμε καθημερινά ο ένας τον άλλον, συνεπώς αυτό έγινε βίωμα. Το ίδιο ίσχυε στη φυλή και την κοινότητά μας. Βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον π.χ. να χτίσει την καλύβα του. Η βοήθεια σε τελική ανάλυση σημαίνει να μοιράζεσαι.
Ταξιδεύοντας διαπίστωσα ότι υπάρχει ανάγκη για αμοιβαία αρωγή σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, από το νησί μου ως την Αφρική και τη Λατινική Αμερική και μέχρι και την Ευρώπη. Όλοι γεννηθήκαμε με τον ίδιο τρόπο, αυτό που αλλάζει στην πορεία είναι η εμφάνισή μας, αλλά όλοι έχουμε βαθιά μέσα την ενέργεια να βοηθήσουμε τους άλλους με κάθε τρόπο.
Ως μέλος της επιτροπής «Πρωταθλητές για την Ειρήνη», πήγα στην Αϊτή το 2010. Ο Joel Bouzou μου ζήτησε να συνοδεύσω τον ίδιο και την αντιπροσωπεία του οργανισμού “Peace and Sport”, και απάντησα θετικά αμέσως. Μετά τον καταστροφικό σεισμό, η Αϊτή χρειαζόταν ανθρωπιστική βοήθεια (τρόφιμα, νερό και υποδομές) από τη διεθνή κοινότητα. Έπρεπε όμως να μεριμνήσουμε και για την κοινωνική υπόσταση των κατοίκων της. Τους στείλαμε ένα εμπορευματοκιβώτιο με τόνους αθλητικού εξοπλισμού που διανείμαμε σε συνεργασία με την Ολυμπιακή Επιτροπή της Αϊτής. Ο στόχος ήταν να αξιοποιήσουμε τις αθλητικές δραστηριότητες προκειμένου να αποκαταστήσουμε τους δεσμούς μεταξύ του πληθυσμού, ιδίως των νέων ανθρώπων που είδαν να χάνονται τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Ήταν ανάγκη να τους δώσουμε πίσω την ελπίδα.
Η Αϊτή ήταν το διαμάντι της Καραϊβικής και η εικόνα καταστροφής και πόνου μας συγκίνησε όλους. Θέλαμε να συμβάλουμε και εμείς, χρησιμοποιώντας συγκεκριμένα τον αθλητισμό ως εργαλείο για να ανακουφίσουμε από την οδύνη και να αποκαταστήσουμε τις ανθρώπινες σχέσεις μέσω των παιχνιδιών και των δραστηριοτήτων για την κοινότητα.
Η παρέμβαση έκτακτης ανάγκης στην οποία συμμετείχα ήταν μέρος του μακροπρόθεσμου προγράμματος που ξεκίνησε το 2007, με στόχο να διευρύνει τους διατιθέμενους πόρους στο κατά τόπους προσωπικό ανθρωπιστικής βοήθειας που διοργανώνει δραστηριότητες «ειρήνη μέσω του αθλητισμού» (peace-through-sport). Μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, τα αθλητικά κέντρα έγιναν αυτόνομα στην υλοποίηση αθλητικών δραστηριοτήτων αναψυχής με στόχο την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής.
Θα ήθελα να κλείσω με μια αναφορά στο πρόσωπο που θαυμάζω περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Ο Νέλσον Μαντέλα χρησιμοποίησε τον αθλητισμό ως καταλύτης κοινωνικής και πολιτικής ενότητας. Τα κατάφερε και νομίζω πρέπει να αντλήσουμε έμπνευση από αυτό. Αυτό πράττουμε στον οργανισμό “Peace and Sport”. Αξιοποιούμε τον αθλητισμό ως μέσο προώθησης της ειρήνης..
Πηγή: www.peace-sport.org
